ကဗျာဆရာသေဆုံးခြင်း

_____________________

                                      ​ဏေမျိုး​ဇော်

ပါးနမ်းလို့ရတယ်

ခေါင်းရိုက်ခွဲလိုက်လို့လဲရတယ်

ကမ္ဘာဟာ ကဗျာဆရာတစ်ယောက်ကို

နာနာကျင်ကျင်လွှတ်ချပစ်လိုက်တယ်

ပန်းသီးတစ်လုံးကြွေကျတာလောက်တောင်

စောက်ဖက်လုပ်မခံခဲ့ရဘူး

ဒါစစ်အစိုးရရဲ့သားအိမ်ပျက်ထဲက

ရာသီလာသလို တစက်စက်ကျနေတဲ့အော်သံတွေ

*ကံကောင်းလို့ဘုရင်ဖြစ်သွားတဲ့ကောင်တွေရှိတယ်

ကံကောင်းလို့ကဗျာဆရာဖြစ်သွားတဲ့ကောင်တစ်ကောင်မှမရှိဘူး*

မှတ်ထားလိုက်စမ်း

မှတ်ထားလိုက်စမ်း

မှတ်ထားလိုက်ကြစမ်းပါ 

ဗုံးတစ်လုံးလို အချိန်မရွေးပေါက်ကွဲလွယ်တယ်

ရိုးသားတယ်။အထီးကျန်ဆန်တယ်။မေ ကိုချစ်တယ်

ဒါနာကျင်မူနဲ့မူးနေခဲ့ရတဲ့ လူငယ်လေးတစ်ယောက်ပါ

ဒါအနက်ရောင်အပြားချပ်တွေပေါ်

ရေးခြစ်လိုက်တဲ့ အဖြူရောင်စာလုံးတွေပါ

ဒါအနမ်းတွေနဲ့ဖြတ်ချခံခဲ့ရတဲ့ စက္ကူစွန်ကလေးပါ

ဒါအခန်းတံခါးပိတ် စွေးနေရတဲ့ကဗျာတစ်ပုဒ်ပါ 

လက်သီးနဲ့အထိုးခံလိုက်ရတာပဲ မနာပဲရှိမလား

ငါတို့ချက်ကောင်းကိုထိတာပဲ မလွမ်းပဲနေမလား 

ဟော 

လူတစ်အုပ်လမ်းဘေးအဝါရောင်ဆိုင်လေထဲကို

ဝင်လာနေကြပြီ 

လက်ထဲမှာ ပုံတူပန်းချီတွေကိုင်လို့

ဇက်ကျိုးသွားတဲ့တိုက်ကြက်တွေလိုခေါင်းငိုက်စိုက်ကျလို့

တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်မကြည့်ဝံ့တော့လို့

ခွက်ခနဲ့တိုက်ချလိုက်တဲ့ အရက်ခွက်ဟာ

''အထီးကျန်အော်ပရာ'' လို့ ထအော်တယ် 

အဆင်မပြေတာတွေများခဲ့တော့

အဆင်ပြေတာကိုက အဆင်မပြေတော့ဘူး 

တစ်ကိုယ်လုံးပန်းတွေဖုံးနေတဲ့ မိုဒီလျာနီကိုကြည့်ပြီး

ပီကာဆိုကပြောခဲ့ဖူးတယ်

သူဟာသူ့ဘဝကို လက်စားချေသွားတာပဲ တဲ့

                                        

ဏေမျိုး ဇော်

*သစ္စာနီ ကဗျာစာသား*