ဝမ်းနည်းစရာတွေကိုသာ 

ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ လက်ခံနေရတဲ့ရက်တွေပဲ ။ 

ဘဝမှာ မျှော်လင့်ချက်မှ မရှိတော့ဘူးဆို 

ဘာအတွက်ရှင်သန်နေရဦးမှာလဲနော် ။ 

သွေးစွန်းသွားတဲ့ ပန်းအကြွေတွေ ၊ 

ယမ်းငွေ့ဝေနေတဲ့ မနက်ခင်းတွေ၊ 

ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ အနာဂတ်တွေ ၊ 

အောက်စီဂျင်ငတ်မွတ်နေတဲ့ အသက်ရှူသံတွေ ၊

သင်္ဂြိုဟ်ဖို့တန်းစီနေရတဲ့ ရုပ်အလောင်းတွေ ၊

ငါတို့က ပျော်ရွှင်မှုနဲ့ မထိုက်တန်ဘူးလားဟင် ... 

မျက်ဝန်းရဲ့အဓိပ္ပာယ်ဟာ 

မျက်ရည်တွေရှိမှပြည့်ဝလိမ့်မယ်လို့ ငါကြားဖူးတယ်။ 

ဒီလိုဆိုရင်လည်း ပျော်လို့ကျတဲ့မျက်ရည်တွေနဲ့ပဲ ပြည့်ဝချင်တယ်လေ 

ငါတို့လည်း ပျော်ချင်လို့...  

နားကြပ်ထဲကသီချင်းတွေဟာ 

ဒုက္ခမိုးသည်းတွေကြားထဲကငိုသံတွေကို 

မဖုံးလွှမ်းနိုင်ဘူး သိလား ။ 

ဘယ်အချိန်ထိ ငါတို့တောင့်ခံကြရမှာလဲဟင်...

 တချို့သူတွေ ပြန်စရာအိမ်မရှိတော့ဘူး ။ 

တချို့အိမ်တွေ ပြန်လာမယ့်သူမရှိတော့ဘူး ။ 

မနက်ဖြန်ထက် နီးချင်နီးသွားနိုင်တဲ့ နောက်ဘဝတွေတော့ ငါတို့မှာရှိတယ် ။ 

ကမ္ဘာဟာ ငါတို့ကို မျက်ကွယ်ပြုပြီး 

ပုံမှန်လည်ပတ်နေပြီ ထင်ပါရဲ့ ။ 

#ပိုပိုဖီးနစ်

( pic from pins)

#credit to Po Po Pheonix