ဘာချက်လဲလို့ ..အိမ်ကိုဖုန်းဆက်မေးတော့

 အမေက ငါးလေးအိုးကပ်လို့ ငိုသံနဲ့တိုးတိုးကလေးဖြေတယ်။ သားမရှိတုန်းမှာ သားမကြိုက်တာတွေပဲ ချက်စားထားနော်လို့ ကျနော်ဆိုတော့ အမေက အသံအက်အက်နဲ့ ရယ်ပြန်တယ်။ အမေဟာ ငိုရီ ငိုရီ ဆန်တစ်ပြည်ပဲ။ သားပြန်လာမှ သားကြိုက်တာတွေ ချက်ကျွေးမယ်တဲ့.. အမေက၊ ကျနော့်အမေက။ 

အိမ်မှာ သူ့အမေက ထမင်းပေါင်းအိုးနဲ့ချက်ခိုင်းရင်တောင် မှုန်ကုပ်နေတတ်တဲ့ သားသူငယ်ချင်းမတောင် တောင်ယာဓားတစ်လက်နဲ့ မှိုရှာ၊ မျှစ်ရှာထွက်တတ်နေပြီ။ Shopping ထွက်ရင် သူလိုချင်တာကို ရအောင်ရှာတတ်တဲ့ အဲ့ဒီခလေးမဟာ တစ်တောလုံးတစ်တောင်လုံးကို သူ့ဈေးခြင်းတောင်းလို ခါးထစ်ခွင်ထားတတ်လာပြီ။ အခုတော့ အမေ့သားဟာ ငါးသေးသေးလေးလည်း ကြိုက်တယ်၊ ငါးခေါင်းလည်းကြိုက်တယ်၊ အမေ့လက်နဲ့ထိရင် ဘာမဆိုရွှေဖြစ်သွားတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကိုလည်း မလွမ်းချင်ယောင် ဆောင်ထားတတ်တယ်၊ အမေ့သားလေးဟာ ဘာလာလာ ဒေါင်းပါတယ်။

အိမ်ကိုလွမ်းရင် သားရေကွင်းကလေးနဲ့ အိမ်ဆောက်ကြည့်ကြတယ်.. ဟေ့ကောင် ငါတို့က နှစ်ထပ်အိမ်ကွဆိုရင် သားရေကွင်းနှစ်ပင်သုံးတယ်၊ အိမ်ဆိုတာ အိမ်လွမ်းအိမ်နာကပ်ရောဂါမို့ မကူးစက်ရအောင် သားတို့ရှောင်ထားကြတယ်။ အိမ်ပြန်လာမယ် အမေ။ တဲနဲ့ဖြစ်လည်း ပြန်လာမယ်၊ မီးလောင်မြေလည်း ပြန်လာမယ်၊ ဖုန်းဆိုးမြေလည်း ပြန်လာမယ်၊ တစ်နေ့မှာတော့ ကျနော်တို့ အမေ့အိမ်ပြန်ရောက်ရမယ်။ 

အိမ်နဲ့အဝေးကြီးကို ပြေးထွက်ခဲ့ရခြင်းဟာ ကျနော်တို့အိမ်ကို ကျနော်တို့ပြန်ရောက်နိုင်ဖို့ သက်သက်ပါပဲ။ အများကြီး မလိုချင်ခဲ့ကြပါဘူး။

#crd